علی مولا علی مولاعلی مولا

عالم شده سرمست زغم توعلی مولا

سازم زغم تو دل خودرا علی مولا

عاشق بوده ام یار از عزل من علی مولا

عاشق مانده ام یارتا به ابدعلی مولا

وقتی این دل من پر کشیده علی مولا

سوی حرم تو دم کشیده علی مولا

ای کاش شود این دل پرپرتو علی مولا

ای کاش شود عالم محضرتو علی مولا

سازم زغم تو عشق دل زارم

ای یار دل من معنا که ندارم

عاشق پیشه ی تو شد عالم هستی

ارباب دل من دلدار من هستی

ای تو همه جانم سالار من هستی

]قای خوب دل عشق دلم هستی

علی مولا علی مولا علی مولا

مجتبی . ص

بسم رب الحسین

                     انت فی بهجتی

دل تنکی هات بردار

   به روی قلبم بذار

غمی بده به عالم  نگاتو خوب نگه دار

      عشق منی یار من  دلبر من جان من 

          ای تو امید قلبم  به عشق تو زنده ام

               ای کاش بیام به سوی شش گوشه ی تو مولا

                  ای کاش بیام به سوی صحن وسرای آقام

                     ای کاش ببینم روزی  که اومدم به سویت

به سوی عشق عالم

    به سوی ستاره ی غم

       اسمش شنیدی تا حالا برادر اون مولا

          اون که نسبش هس سقا کارش بردن دلها

              یاری که توی دنیا  تکه و تنها میتازه

                 یاری که این دل من به عشق او مینازه

                         یاری که خدا هم به داشتنش مینازه

                             خواهر او غمگینه از غم مولا میمیره

                                  ستاره ی مذهبه با نوی عالم زینبه

   عاشق اونجاییم بهش میگن کربلا

 ای کاش توی اون دنیا یارم باشه گل یاس

    گلی که رنگ و بویش عالم کرده سر مست

        گلی که کل عالم چشم به راهش نشستن

           روزی بیای ای خوبم ببینی سوت و کورم

              از عشق تو میسوزم

                  آخر ندارم حرفی با دل سازگارم

                      مگو زدرد ای دل مگو که بیقرارم

 نمیدونم که آخر حرف دلم رو گفتم  چشمامو آخر بستم به انتظار نشستم

شاید زندگی آید شاید امید آید و شاید او بیاید

به امیدش می مانم

                                                                                                                                                                                  مجتبی.ص

زمین دلتنگ و مهدى بیقرار است‏
فلک شیدا، پریشان روزگار است‏
دلا، آدینه شد، دلبر نیامد
غروب انتظارم سرنیامد
همه دلها پر از آه و غم و درد
همه آلاله‏ها پژمرده و زرد
نفس‏ها خسته و در دل خموشند
فغانها بى‏صدا و پرخروشند
نه رنگى از عدالت، نى از صداقت‏
در و دیوار دارد نقش ظلمت‏
شده پرپر گل مهر و محبّت‏
همه دلها شده سرشا نفرت
شده شام یتیمان، ناله و اشک‏
برد هرکس به کاخ دیگرى رشک‏
شده پژمرده غنچه در چمنزار
بگشت آواره گل در کوى گلزار

نشسته دیو بر دلهاى خفته‏
همه جا بذر نومیدى شکفته‏
زده زنگارها آئین و مذهب‏
دمى، رویى ز سرور نیست یا رب‏
به اشک چشم و مهر و ماه، سوگند
به آه و ناله دلهاى دربند
اگر نرگس ز هجرت زار زار است‏
شقایق تا قیامت دغدار است‏